Φαίνεται πως δεν αντέχω πολύ χωρίς να γράφω. Έτσι, μετά από τέσσερα χρόνια, επιστρέφω με ένα νέο blog, Πράγματα της γης, που πάει λίγο πιο πέρα από την καταβατική φάση του βιομηχανισμού με την οποία ασχολιόταν η Κατάβασις.
Η οξεία, και χωρίς διαφαινόμενη έξοδο, οικονομική, ενεργειακή, επισιτιστική και προπαντός γεωπολιτική κρίση, στην οποία μπαίνουμε πλησίστιοι, επιβεβαιώνει νομίζω με το παραπάνω τις δυσοίωνες προβλέψεις που έκανε τα προηγούμενα χρόνια το παρόν blog. Τώρα φτάνει σιγά σιγά ο καιρός που πρέπει να συζητήσουμε ανοιχτά τι μέλλει γενέσθαι μέσα στις νέες και αδιανόητες για τους περισσότερους συνθήκες που διαμορφώνει ο ανάστατος κόσμος μας. Συγχωρέστε με που το γράφω, αλλά δεν πιστεύω πια ότι οι «αυτονόητες» απαντήσεις μας μέσα από οικείους διανοητικούς μηχανισμούς (ιδεολογία, πολιτική, πολιτικές «επιστήμες», οικονομικές «επιστήμες») έχουν την παραμικρή αξία. Γιατί αυτό που έρχεται καταπάνω μας είναι μια βαθιά και αμετάκλητη αλλαγή παραδείγματος, μια ριζική ανατροπή των ίδιων των υλικών/τεχνικών προϋποθέσεων του βιομηχανισμού των τελευταίων τριών αιώνων. Και το «πνευματικό εποικοδόμημα» που στήσαμε πάνω σ’ αυτή την υλική βάση, δηλαδή οι οικείοι διανοητικοί μηχανισμοί μας, κινδυνεύει να μείνει χωρίς θεμέλια, μετέωρο σαν σύννεφο που το παρασέρνει και το σκορπίζει ο άνεμος.
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να εικάσουμε το νέο παράδειγμα που θα προκύψει από την καθολική κρίση του βιομηχανισμού και τις δραματικές δεκαετίες που αναμένονται. Τα Πράγματα της γης ακριβώς αυτό κάνουν: Εικάζουν, και ελπίζουν, πως αυτό που θα προκύψει θα είναι μια νέα σχέση με τη γη, μια επιστροφή στα πράγματα της γης τόσο σαν τελευταίο καταφύγιο για την επιβίωση όσο και σαν πνευματική στάση άρνησης απέναντι στο αδιέξοδο και καταστρεπτικό βιομηχανικό παράδειγμα καί ήθος.
Κατάβασις 